Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε ασχοληθεί με την απεργία στην Verizon, την μεγαλύτερη εταιρεία Τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ. Μετά από δύο μήνες απεργίας, οι 40.000 εργαζόμενοι της Verizon μπορούν να γυρίσουν στις δουλειές τους, αφήνοντας μια νίκη ως παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα και την εργατική τάξη που ‘ξυπνά’ στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Τα αιτήματα των εργαζομένων καλύφθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου και τα σχέδια της εταιρείας για απολύσεις δεν πέρασαν. Η εταιρία δεσμεύτηκε για 1.300 νέες θέσεις εργασίας στην Ανατολική Ακτή, να αποσύρει το πλάνο για υπενοικίαση εργαζομένων, να αυξήσει τους μισθούς κατά 10.9% μέσα στα επόμενα 4 χρόνια, να κάνει παραχωρήσεις σχετικά με την ιατροφαρμακευτική ασφάλιση και τις συντάξεις, μεταξύ άλλων.
Οι εργαζόμενοι στον κολοσσό των τηλεπικοινωνιών είχαν μείνει χωρίς συλλογική σύμβαση από τον Αύγουστο του 2015, ενώ η ιατροφαρμακευτική τους ασφάλιση έληξε τον Απρίλιο του 2016. Η νέα σύμβαση πετυχαίνει, εκτός από την εκ νέου κάλυψη των εργαζομένων στο τμήμα της σταθερής τηλεφωνίας της Verizon, και την κάλυψη από τη σύμβαση εργαζομένων στην κινητή τηλεφωνία, που μέχρι πρότινος βρίσκονταν εκτός.
Η απεργία είναι μία από τις μεγαλύτερες στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ και είχε μεγάλη υποστήριξη από το σύνολο του εργατικού κινήματος, με αποκορύφωμα την συμμετοχή άλλων σωματείων στους αποκλεισμούς των καταστημάτων της Verizon. Και ενώ οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να ψηφίσουν πάνω στη συμφωνία μέχρι και τις 17 Ιούνη και από πρώτη του μηνός επιστρέφουν στην εργασία τους, αξίζει να δούμε γιατί αυτός ο αγώνας από την τόση μακρινή πλευρά του κόσμου αγγίζει τους εργαζόμενους στο κλάδο-και όχι μόνο- στην Ελλάδα. Δεν ασχοληθήκαμε με αυτόν για να δείξουμε πως αλλού οι εργάτες ξεσηκώνονται και εδώ όχι. Ούτε για να δείξουμε ότι και εδώ έρχεται σιγά σιγά η σειρά μας. Αλλά για να αναδειχθεί για ακόμη μία φορά η μοναδική παγκόσμια σταθερά που ορίζει την τάξη μας. Αυτή που ορίζει πως οργανωμένοι κερδίζουμε, και ας είναι οι θυσίες μας μεγάλες κόντρα σε κάθε μικρό και μεγάλο αφεντικό.