Σπουδαστές/στριες των ΙΕΚ, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την κυβέρνηση, την ΕΕ, τον ΣΕΒ να δείχνουν τάχα όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την τεχνική – επαγγελματική εκπαίδευση με τους όρους να διαμορφώνονται για το καλύτερο, όπως τουλάχιστον μας λένε, για τους σπουδαστές. Δεν τους έπιασε όμως ο πόνος…
Η πραγματική εικόνα της τεχνικής εκπαίδευσης, που κρύβεται έντεχνα πίσω από τα ιλουστρασιόν φυλλάδια, είναι διαλυμένες δομές και εγκαταστάσεις, ανύπαρκτα εργαστήρια, υποστελέχωση, τμήματα έως και 35 – 40 ατόμων, εργαστήρια χωρίς αναλώσιμα, με μηδενικό εξοπλισμό εργασίας ή ασφάλειας. Ενώ καλύτερα να μην αναφέρουμε καν παροχές, που στους φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι αυτονόητες, όπως τα συγγράμματα ή το φοιτητικό πάσο!
Τελειώνοντας με τη δίχρονη φοίτηση μας, σειρά έχει η πρακτική με χιλιάδες σπουδαστές ΙΕΚ να κατακλύζουν τα νησιά την τουριστική περίοδο, για να βγάλουν την «λάντζα» των ξενοδοχείων ή με τους αποφοίτους των ΕΠΑΛ να μετατρέπονται σε πολυεργαλεία στα διάφορα συνεργεία. Σήμερα, μας καλούν να καλύψουμε τα τεράστια κενά που αφήνουν οι πολιτικές των μνημονίων στο υποστελεχωμένο δημόσιο και τα άδεια νοσοκομεία και όλα αυτά για ένα κομμάτι ψωμί. Αντί για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και δουλειά με δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς, μας θέλουν φτηνούς και υποταγμένους δούλους.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τις εξετάσεις πιστοποίησης, μιας και ο νόμος λέει ότι η βεβαίωση επαγγελματικής κατάρτισης και η εξάμηνη πρακτική άσκηση του προγράμματος σπουδών δεν κατοχυρώνουν απολύτως τίποτα! Χρειάζονται και οι εξετάσεις πιστοποίησης προσόντων του ΕΟΠΠΕΠ για να μας δώσουν τα πτυχία μας, με αυτά τα λιγοστά επαγγελματικά δικαιώματα στους τίτλους τους. Εξετάσεις στις οποίες όχι μόνο καλούμαστε να καταβάλουμε το παράβολο των 100 ευρώ (!), αλλά μας ενημερώνουν ότι δε θα μπορέσουμε να τις δώσουμε όλοι, αφού πλέον δεν εξετάζονται όλες οι ειδικότητες που διδάσκονται στα ΙΕΚ.
Δυστυχώς, η πολιτική του Υπουργείου και της κυβέρνησης για τα ΙΕΚ δεν είναι τυχαία, ούτε απλώς «ελλιπής». Είναι κομμάτι της προσπάθειάς τους να δοθεί μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στη νεολαία και τον κόσμο της εργασίας συνολικά. Μέσω της απλήρωτης εξάμηνης πρακτικής και του θεσμού της μαθητείας προσπαθούν να μας «μυήσουν» στις «σύγχρονες» συνθήκες εργασίας. Κατακερματίζουν τους αποφοίτους σε πιστοποιημένους και μη, πετσοκόβουν τα επαγγελματικά μας δικαιώματα και μας ετοιμάζουν για μια εργασία ελαστικοποιημένη, ολιγόμηνη, εναλλασσόμενη με ανεργία, χωρίς δικαιώματα, με μισθούς πείνας και μηδαμινά ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Μας προορίζουν δηλαδή για σύγχρονους σκλάβους στα εργασιακά κάτεργα!
Και εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά?
Μπορεί να μας χωρίζουν λίγο πολύ οι κατευθύνσεις που διαλέγουμε ως αντικείμενο σπουδών, αλλά τα προβλήματά μας είναι κοινά. Ακριβώς επειδή όλοι οι σπουδαστές των ΙΕΚ ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες, χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη επίθεση συλλογικά, μάχιμα και αποφασιστικά. Πρώτο βήμα για μια τέτοια απάντηση θα μπορούσε να είναι η συγκρότηση μιας επιτροπής αγώνα σε κάθε ΙΕΚ. Μέσα από αυτή την επιτροπή μπορούμε να συνεδριάζουμε και να συζητάμε προβλήματα που απασχολούν τον καθένα μας, αλλά και τους τρόπους να τα λύσουμε. Προβλήματα που μπορεί να αφορούν το πώς σπουδάζουμε, το πώς λειτουργεί η σχολή μας αλλά και την καθημερινότητά μας ως σπουδαστών. Κι ακόμα περισσότερο, προβλήματα που αφορούν τα συμφέροντα μας σαν μελλοντικοί ή τωρινοί εργαζόμενοι και τα εργασιακά μας δικαιώματα που απροκάλυπτα καταπατούν οι εργοδότες -με τις ευλογίες των κυβερνήσεων-. Άλλωστε η πολιτική τους δε σταματά μέσα στις σχολές αλλά συνεχίζεται μέσα από τις απλήρωτες πρακτικές που υποχρεούμαστε να κάνουμε.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν μπορούμε να καταφέρουμε να οργανώσουμε έναν αγώνα μέσα από τον οποίο εμείς οι ίδιοι θα ορίζουμε πώς θα σπουδάζουμε και θα δουλεύουμε. Οι ανάγκες μας είναι ανάγκες πολλών! Ακριβώς επειδή αυτά τα προβλήματα που έχουμε στο μυαλό μας δεν αφορούν μόνο τη δικιά μας σχολή αλλά και κάθε άλλο ΙΕΚ πανελλαδικά, είναι πολύ σημαντικό να επιδιώξουμε να συντονίσουμε τις ανησυχίες μας αλλά και τις δράσεις μας με άλλες επιτροπές. Με τον αγωνιστικό συντονισμό αυτών των επιτροπών, με συνελεύσεις στις οποίες θα μπορούμε να συζητάμε όλοι μαζί για τα προβλήματά μας και να παίρνουμε αποφάσεις, προκειμένου να μπορέσουμε να δώσουμε τη δική μας απάντηση σε όλα αυτά!
Είναι καιρός πια να σταματήσουμε να ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση! Είναι καιρός να σταματήσουμε να γυρνάμε την πλάτη μας σε όλα αυτά που μας μαυρίζουν τη ζωή και το μέλλον μας! Θέλουμε και μπορούμε να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας αναλογούν τόσο στις σπουδές μας όσο και στην εργασία μας! Θέλουμε να μπορούμε να κάνουμε εργαστήρια και να μην περιμένουμε να μάθουμε μόνο μέσα από την πρακτική μα όσα προτίθεται να μας μάθει ο εκάστοτε εργοδότης! Δε θέλουμε και δεν μπορούμε να πληρώνουμε εμείς τα αναλώσιμα για να κάνουμε κάποιες ασκήσεις στα εργαστήριά μας! Θέλουμε να έχουμε συγγράμματα που να μας παρέχουν γνώσεις και να μας καλύπτουν και για τις εξετάσεις πιστοποίησης! Θέλουμε να έχουμε το αυτονόητο δικαίωμα για πάσο όπως όλοι οι σπουδαστές! Γιατί σπουδάζουμε και δεν είμαστε μαθητές δεύτερης κατηγορίας! Για να έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους μαθητές και φοιτητές!
Και ο μόνος δρόμος να γίνει αυτό είναι ο συλλογικός αγώνας!
Γιατί μόνος του δεν έκανε κανένας τίποτα!
Γιατί θέλουμε άλλη παιδεία! Και είναι στο χέρι μας να την έχουμε!
Να προβληματιστούμε και να συζητήσουμε για το παρόν και το μέλλον μας, για τις ανάγκες μας που δεν χωράνε στα σχέδια και τα όρια τους. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!