Την ίδια ώρα που ο πλούτος οκτώ συνολικά ανθρώπων ισούται με τον πλούτο του φτωχότερου μισού του πληθυσμού της Γης, την ώρα που πολυεθνικές και μεγάλα εμπορικά καταστήματα έχουν αυξήσει τα κέρδη τους μέσα στα χρόνια της κρίσης ακόμα και κατά 50%, για τον εργαζόμενο κόσμο ισχύει η ακριβώς αντίθετη κατάσταση. Μισθοί με τους οποίους στην καλύτερη επιζείς, τέντωμα των εργάσιμων ωρών, αναξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας κι άλλες 50 αποχρώσεις της χειροτέρευσης της ζωής μας . Φυσικά δεν θα έμενε απέξω η καταπάτηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων και συγκεκριμένα της κυριακάτικης αργίας, μιας αργίας που με αγώνες είχε γραφτεί στα κιτάπια του εργατικού δικαίου.
Τα τελευταία δυο χρόνια εργοδοσία και κυβέρνηση καταπατούν κάθε εργατικού δικαίωμα, από τις 2 εργάσιμες Κυριακές που έγιναν 10 και στο μέλλον 52 σύμφωνα με το ΔΝΤ, από τις λευκές νύχτες, τη black friday μέχρι και τις 2/1, ημερομηνία γνωστή ως μέρα αργίας για τους εργαζόμενους στο εμπόριο. Εμπορικά πολυκαταστήματα και πολυεθνικές αλυσίδες στο όνομα της ανάπτυξης της αγοράς απαξιώνουν τις ανάγκες των εργαζομένων και επιβάλλουν το δικό τους νόμο μιλώντας για αργίες που οι εργαζόμενοι δεν αξίζουν.
Η επίθεση όμως στο δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου απαντήθηκε από το εργατικό κίνημα από την πρώτη στιγμή, καταφέρνοντας αρκετές νίκες, από το μπλοκάρισμα ανοίγματος καταστημάτων τις Κυριακές, στην ακύρωση λευκής νύχτας σε περιοχές όπως και την επανάκτηση της γνωστής αργίας στις 2 Γενάρη. Μόνο με την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και το συντονισμό των εργαζομένων στο εμπόριο, αλλά και την αλληλεγγύη του εργατικού κινήματος στην ολότητα του σπάει η εργοδοτική λεηλασία που έχει εξαπολυθεί.
Η Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατίας, λίγο ετεροχρονισμένα θα λέγαμε, έκρινε αντισυνταγματική την απόφαση του Υπουργού Ανάπτυξης, που επέτρεπε τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές σε 3 περιοχές και 8 υποπεριοχές της χώρας και εξέδιδε απόφαση για τη λειτουργία των καταστημάτων «χωρίς συγκεκριμένο προσδιορισμό», με βάση τις συμφωνίες με τα μεγάλα πολυκαταστήματα. Συγκεκριμένα η ΣτΕ στηρίχθηκε στο άρθρο 5 και 21 του Συντάγματος, το οποίο αναφέρεται «στο δικαίωμα ελεύθερου χρόνου και της απόλαυσης του ατομικού και του από κοινού με την οικογένεια του, ως τακτικό διάλειμμα της εβδομαδιαίας εργασίας. Το διάλειμμα αυτό υπηρετεί την υγεία και την ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου με τη φυσική και ψυχική ανανέωση που προσφέρει η τακτική αργία στον εργαζόμενο άνθρωπο εντός της κάθε εβδομάδας» ώστε να βγάλει αυτή την απόφαση, κάτι φυσικά που θεωρούταν άδικο και πέρα του εργατικού δικαίου από το εργατικό κίνημα καιρό τώρα.
Εμείς θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι. H απόφαση αυτή του ΣτΕ δε θα επιβληθεί παρά μόνο από ένα κίνημα σε εγρήγορση που όχι απλά θα επιβάλλει την απόφαση αυτή αλλά θα επιβάλλει το “καμιά Κυριακή ανοικτά μαγαζιά”. Οι αποφάσεις του ΣτΕ, είτε είναι υπέρ του κόσμου της εργασίας είτε είναι κατά (δεν έχουμε αυταπάτες για το ρόλο της δικαιοσύνης που αλλάζει το εργατικό δίκαιο σε περιπτώσεις εργατικών ατυχημάτων και χαρακτηρίζει απεργίες καταχρηστικές) θα κριθούν εκεί που χτυπάει η καρδιά του κινήματος. Στο δρόμο. Όλα όσα βιώνουν οι εργαζόμενοι στο εμπόριο αλλά και σε πολλούς άλλους κλάδους όπου η εκμετάλλευση χτυπάει κόκκινο στο όνομα της ανάπτυξης και της κερδοφορίας, δεν αλλάζουν αν δεν υπάρξει οργανωμένη φωνή του εργατικού κινήματος θα παλέψει ενάντια στα εξοντωτικά ωράρια και την ορθοστασία, την απλήρωτη εργασία, τις ατομικές και εξευτελιστικές συμβάσεις εργασίας, τους «μισθούς ψίχουλα», τις εκδικητικές απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία. Για όλα αυτά δηλαδή που δεν έχει φέρει λόγο φυσικά κανένα Συμβούλιο της Επικρατείας βάζοντας το λιθαράκι τους μαζί με την κυβέρνηση στην υποτίμηση των εργαζομένων.
