«Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ξεκούραση, οκτώ ώρες για ότι λαχταρά η ψυχή μας»
[τραγούδι για το Οκτάωρο]
Οι παραπάνω στίχοι συμπυκνώνουν τους αγώνες της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, για ένα συνολικά διαφορετικό όραμα ζωής, αγώνες που κορυφώθηκαν την 1η Μαΐου στο Σικάγο του ’86, με κεντρικό το αίτημα της κατοχύρωσης του 8ωρου. 129 χρόνια μετά νεολαία και εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά στα ίδια αμείλικτα ερωτήματα. ΨΩΜΙ – ΔΟΥΛΕΙΑ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΖΩΗ!
Η πολιτική που εφαρμόστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια από κυβερνήσεις – ΕΕ- κεφάλαιο, ξεθεμελίωσε εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, οδήγησε στη φτώχεια πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας και εκτόξευσε τα ποσοστά της ανεργίας με τα μνημόνια και τους νόμους της. Αφού μας έκαναν θυσία στο βωμό της σωτηρίας των κερδών της μειοψηφίας της κοινωνίας, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των κάθε λογής εκμεταλλευτών, δημιουργούν το νέο πλαίσιο, τις νέες συνθήκες με τις οποίες θέλουν να δουλεύουμε και να ζούμε στο σύστημά τους. Μας μιλούν για ελπίδα, όταν εμείς μετεωριζόμαστε μεταξύ ανεργίας και μεροκάματων ντροπής υπό την απειλή της εργοδοσίας ή επιδομάτων και voucher. Μας ονομάζουν ωφελούμενους για να κρύψουν ότι είμαστε αυτοί που βιώνουν την πιο βαθιά εκμετάλλευση. Πατώντας στην ανεργία μας ωθούν σε συνθήκες δουλείας στις σύγχρονες γαλέρες των προγραμμάτων ΕΣΠΑ. Καταστρατηγούν κάθε δικαίωμα που είχε κατακτηθεί με αίμα στον προηγούμενο αιώνα βάζοντάς μας να δουλεύουμε απλήρωτοι, ανασφάλιστοι ακόμη και τις Κυριακές.
Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αντί να καταργήσει τους νόμους που έχουν διαλύσει τη δουλειά και τις ζωές μας, καμώνεται πώς αναβάλλει τη μάχη για αργότερα ενώ αναζητά διαρκώς τη σύμφωνη γνώμη εργοδοσίας και «θεσμών» για κάθε κίνηση που θα έπρεπε ήδη να έχει αναλάβει. Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της ενσωματώνουν τελικά την ουσία της αντεργατικής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων ενώ για τα μάτια του κόσμου γίνονται ελάχιστες εξωραϊστικές παρεμβάσεις. Μας οδηγεί στην ήττα – ΔΕ ΧΩΡΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ!
Η μόνη λύση για την αντεπίθεση και την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης, μιας κατάστασης που τείνει να παγιωθεί και η οποία σκιαγραφεί ένα μαύρο μέλλον για μας, είναι η οργάνωσή μας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση όμως δεν μπορεί να βοηθήσει ο υποταγμένος κυβερνητικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ, που δε χωρά όλους εμάς και δεν μας αναγνωρίζει ως εργαζόμενους. Κρατώντας το νήμα του «Μεγάλου Ξεσηκωμού», να μιλήσουμε ξανά για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, για ριζική μείωση του εργάσιμου χρόνου. Να ξαναπούμε ότι εμείς είμαστε οι δημιουργοί του πλούτου που καρπώνονται οι λίγοι. Χρειάζεται να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας για να διεκδικήσουμε μια ζωή που να απαντά στις ανάγκες μας κι όχι στα κέρδη τους!