Τα πρόσφατα εκφυλιστικά γεγονότα στο συνέδριο της ΓΣΕΕ στις 14/3, που τελικά ορίστηκε για τις 4 Απριλίου κινητοποιώντας μπράβους, σεκιουριτάδες και αστυνομία προκειμένου να επιβάλει ένα συνέδριο με εργοδότες και νόθους αντιπροσώπους, αλλά και τα γεγονότα στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ) δεν μας εκπλήσσουν. Είναι μια επιπλέον επιβεβαίωση της κατρακύλας του εργοδοτικού και αστικοποιημένου συνδικαλισμού που δεν έχει να προσφέρει κάτι στον εργαζόμενο λαό, παρά μόνο την επικύρωση της απροκάλυπτα φιλοεργοδοτικής στάσης της ηγεσίας της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, της υποταγής τους στη λογική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, στις «κοινωνικές συμμαχίες».Καταγγέλουμε επίσης τις τραμπούκικες επιθέσεις απέναντι σε μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, καθώς και την επιχείρηση λάσπης των συστημικών ΜΜΕ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καυχιέται για τη μεταμνημονιακή εποχή και για τα επιτεύγματα της (αύξηση κατώτατου μισθού, υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, μείωση της ανεργίας κλπ), τάζοντας «ανάσες» με διάφορα επιδόματα προς τους εργαζόμενους και τους άνεργους, με όλες τις κινήσεις της να στρέφονται γύρω από τη μάχη των εκλογών, ενώ στην πραγματικότητα εφαρμόζει όλους τους μνημονιακούς νόμους προκειμένου να σωθεί το ευρώ και η ΕΕ με διαρκή ευρωλιτότητα, μισθούς πείνας και άγρια περιστολή των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Σε μια περίοδο που κυριαρχεί η εργασιακή «ζούγκλα», η καταπίεση, το άγχος, η μετανάστευση και η ανασφάλεια, με την κρίση να μη δείχνει ουσιαστικά σημάδια να ξεπεραστεί, αλλά αντιθέτως να λέγεται πως η οικονομία εμφανίζει πτωτικές τάσεις – ούτε καν αναιμική αύξηση – οι όποιες κινήσεις εντυπωσιασμού αδυνατούν να βρουν την αποδοχή του κόσμου.
Προκειμένου, λοιπόν, να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, της ΕΕ και των αφεντικών απαιτείται να μην υπάρχουν αντιστάσεις που τους χαλάνε τα σχέδια, να μην εναντιώνονται οι εργαζόμενοι σε αυτά που επιβάλλουν, με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ να τάσσονται σε πλήρη σύμπλευση με αυτά τα συμφέροντα. Κάπως έτσι οι νοθείες, η παρουσία εργοδοτών και μεγαλοδιευθυντικών στελεχών στα συνδικάτα και στα εργατικά συνέδρια, η συνεχής απεργοσπασία, οι κοινωνικές συμμαχίες με τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, η καλλιέργεια της μιζέριας και της προσμονής ψίχουλων δεν ήρθαν ξαφνικά. Είναι γνωστές και απροκάλυπτες πια οι θέσεις τους θέση υπέρ του ΣΕΒ, του κεφαλαίου και της ΕΕ. Εξάλλου, η ΓΣΕΕ προωθεί και πρωτοστατεί στα προγράμματα επιμόρφωσης ανέργων, όπου διαμεσολαβεί για παροχή μαθητείας και φθηνής εργασίας σε επιχειρήσεις, σε συνεργασία με ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕ, ΣΕΤΕ και άλλους εργοδοτικούς φορείς. Στέκονται ανοιχτά απέναντι στα εργατικά συμφέροντα για αυτό και η πλειοψηφία των εργαζόμενων και των ανέργων τους έχει γυρίσει την πλάτη.
Η κατάσταση αυτή είναι μη αναστρέψιμη και δεν αλλάζει με μάχες μηχανισμών στα ανώτερα όργανα, όπως επιχειρεί το ΠΑΜΕ, που έχει διαχρονικές ευθύνες για αυτή την κατάσταση. Διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η πάλη για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις συνελεύσεις των εργαζόμενων, μέσα στην ίδια την εργατική βάση, ώστε σε επίπεδο συνδικάτων, σωματείων, επιτροπών αγώνα και συνολικά στο εργατικό κίνημα, να μπορούν να οργανώνονται από τα κάτω οι αγώνες, να συντονίζονται οι μάχες. Με αιτήματα που θα καλύπτουν τις εργατικές ανάγκες κόντρα στις προτεραιότητες των μνημονίων, του χρέους και την κερδοφορία του κεφαλαίου, κόντρα στην φυλακή του ευρώ και της ΕΕ. Με νέες μορφές συσπείρωσης και αγώνα της εργατικής τάξης, μακριά από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, ελεύθερα και ακηδεμόνευτα από κράτος-εργοδοσία.
Το τελευταίο διάστημα, απέναντι σε αυτό τον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, έχει εμφανιστεί με πρωτοπόρες και αρκετά ελπιδοφόρες κινητοποιήσεις ένα αγωνιζόμενο κομμάτι που αντιστέκεται και προσπαθεί ανεξάρτητα από τον υποταγμένο, αστικοποιημένο συνδικαλισμό, με αγώνες από τα κάτω να αλλάξει αυτό το τοπίο του αδιεξόδου. Η διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη και ο αγώνας των αδιόριστων εκπαιδευτικών ήταν μια πρώτη και αναγκαία τομή για έναν άλλο δρόμο, όπου έκανε κατανοητό πως για να ικανοποιηθούν οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, θα πρέπει να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους οι ίδιοι. Σημαντική συμβολή σε αυτόν τον αγώνα είχε και η διαδήλωση στις 16 Φλεβάρη, όπου συμμετείχαν σωματεία του ιδιωτικού τομέα, συλλογικότητες ανεργίας και επισφάλειας, εργατικές συλλογικότητες και συλλογικότητες γειτονιάς, αλλά και πολλοί σύλλογοι εκπαιδευτικών βάζοντας σαν κύρια αιτήματα τις αυξήσεις στους μισθούς, την υπογραφή ΣΣΕ.
Οι εργαζόμενοι και τα σωματεία βγήκαν ξανά στους δρόμους διεκδικώντας μαχητικά την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος των ΣΣΕ, την κατάργηση του νόμου Βρούτση-Αχτσιόγλου που επιτρέπει ορισμό του κατώτατου μισθού με κρατική παρέμβαση και των μνημονιακών νόμων, την επεκτασιμότητα των ΣΣΕ, ώστε κανένας να μη δουλεύει χωρίς συλλογική σύμβαση, την άμεση επαναφορά των μισθών – ημερομισθίων – ωρομισθίων στα επίπεδα που προέβλεπαν οι ΣΣΕ (Εθνική Γενική, κλαδικές, επιχειρησιακές) πριν τη μνημονιακή λαίλαπα, ώστε αυτά τα επίπεδα να αποτελέσουν τη βάση για διαπραγματεύσεις για μισθολογικές αυξήσεις, τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, ώστε να τα βγάζουν πέρα χωρίς την ανάγκη δεύτερης δουλειάς, καθώς και την αύξηση του ελεύθερου χρόνου.
Αυτόν το δρόμο επιλέγουμε να ενισχύσουμε, ανεξάρτητα από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, για πραγματικές αυξήσεις και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ενάντια στην κυβερνητική κοροϊδία!
Πιάνοντας το νήμα από την 1η Νοέμβρη και τη 16η Φλεβάρη, συνεχίζουμε με ταξική αλληλεγγύη και οργάνωση από τα κάτω!
Συντονιζόμαστε εργαζόμενοι και άνεργοι, βάζοντας μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα και συνεχίζουμε με νέα βήματα και δράση από τα κάτω!
Η καταστολή και ο αυταρχισμός εργοδοσίας – κυβέρνησης – κράτους δεν θα περάσουν!