Θλιβερά είναι τα μαντάτα από τον τομέα της καθαριότητας στους δήμους, με μια 62χρονη εργαζόμενη στο Δήμο Ζωγράφου να χάνει χθες το βράδυ τη ζωή της εν ώρα εργασίας. Η άτυχη εργαζόμενη, την ώρα που βρισκόταν πάνω στο απορριμματοφόρο, έχασε τις αισθήσεις της λόγω ανακοπής καρδιάς και κατέληξε παρά τις προσπάθειες των συναδέλφων της να παράσχουν τις αναγκαίες πρώτες βοήθειες.
Πολλοί είναι εκείνοι που θα αποδώσουν το ατύχημα στον παράγοντα τύχη, δεν ξέρεις, άλλωστε, πότε μπορεί να σε χτυπήσει η καρδιά. Όπως, άλλωστε, γίνεται σε τόσα και τόσα εργατικά ατυχήματα. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει πάντα λόγος για τον οποίο ένα εργατικό ατύχημα θα μπορούσε να αποφευχθεί και, άρα, δεν είναι εργατικό ατύχημα αλλά εργοδοτικό έγκλημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δημιουργούνται κάποια εύλογα ερωτήματα. Ήταν γνωστά τα καρδιολογικά προβλήματα που, προφανώς, αντιμετώπιζε η άτυχη εργαζόμενη; Υπάρχει στοιχειώδης μέριμνα για τέτοιους ανθρώπους με λήψη ατομικών μέτρων προστασίας, πόσο μάλλον όταν εργάζονται σε έναν κλάδο βαρέων και ανθυγιεινών με εντατικούς ρυθμούς και με γνωστές σοβαρές συννοσηρότητες; Δεν πέρασε από το μυαλό κανενός ότι, πέραν της βαρύτητας αυτής καθ’ αυτής της εργασίας στο πόστο αυτό, ο συνυπάρχων καύσωνας θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για μια εργαζόμενη 62 ετών με, έστω πιθανολογούμενα λόγω ηλικίας, προβλήματα υγείας; Και γιατί, εν έτει 2017, φτάνουμε σε τέτοιες θλιβερές διαπιστώσεις αφότου έχει γίνει το κακό;
Η κυβέρνηση και η δημοτική αρχή τι έχουν να απαντήσουν στα παραπάνω; Ειλημμένες αποφάσεις τους είναι, άλλωστε, στα πλαίσια των μνημονίων και των νέων δημοσιονομικών πολιτικών, ο περιορισμός των μέτρων υγιεινής και ατομικής προστασίας των εργαζομένων, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι απολύσεις και μη ανανεώσεις συμβάσεων με συνέπεια την υποστελέχωση υπηρεσιών και η πρόθεση για κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών (που εφαρμόζεται ήδη σε εργαζόμενους σε προγράμματα του ΟΑΕΔ, αν θυμηθούμε παλιότερο εργατικό ατύχημα στην καθαριότητα). Και οι ίδιοι εκείνοι που κόπτονταν για τη δημόσια υγεία τον καιρό της απεργίας έχουν, άραγε, να πουν κάτι για το πώς επηρεάζουν οι συνθήκες εργασίας (υγιεινή, ακραίες καιρικές συνθήκες κλπ.) την υγεία των ίδιων των εργαζομένων στην καθαριότητα; Έχουν, στην τελική, να απολογηθούν για την περίπου 10% αύξηση των εργατικών ατυχημάτων κάθε χρόνο από το 2013 και μετά, αύξηση που δεν είναι παρά το φυσικό επακόλουθο της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και της δραστικής μείωσης των κονδυλίων για μέτρα ασφαλείας των εργαζομένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα;
Ας μην κρύβεται, λοιπόν, κανείς πίσω από το δάχτυλό του: δε μιλάμε για ένα ακόμα εργατικό ατύχημα, μιλάμε για ένα ακόμα εργοδοτικό έγκλημα. Και οι ηθικοί του αυτουργοί έχουν ονοματεπώνυμο.