*ή πιο ποιητικά, all work and no play makes Jack a dumb boy…
Το κείμενο απότελεί απόδοση του άρθρου της Christina Stiehl με τίτλο «AMERICA IS GETTING DUMBER, AND IT’S BECAUSE WE WORK TOO DAMN MUCH». Τα κείμενα (άρθρα, συνεντεύξεις κλπ) που αναδημοσιεύονται από άλλες συλλογικότητες ή site δεν εκφράζουν απαραίτητα την ATTACK. Η αναδημοσίευση από μέρους μας έχει σκοπό την προώθηση ενός γόνιμου διαλόγου μεταξύ των συλλογικότητων που έχουν δράση στο εργατικό κίνημα, στην επισφάλεια και την ανεργία.
Το 50ωρο εβδομαδιαίας εργασίας (ή και παραπάνω) είναι κάτι για το οποίο οι Αμερικάνοι καμαρώνουν σαν γύφτικα σκερπάνια. Τα πηγαίνουμε καλύτερα από το διπλανό μας στο γραφείο με υπερωρίες και υπερφορτωμένα προγράμματα. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι στον κόσμο που να δουλεύουν λιγότερο από 40 ώρες τη βδομάδα; Και τι κάνουν αυτά τα τεμπελόσκυλα με τον τόσο ελεύθερό τους χρόνο; E;;
Το ενδιαφέρον νέο, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, είναι ότι αν έβαζες αυτούς τους «τεμπέληδες» που δουλεύουν κάτω από τα στάνταρ των ΗΠΑ να παίξουν στο «Ποιος Θέλει Να Γίνει Εκατομμυριούχος;» με ερωτήσεις κρίσεως, μάλλον θα τα πήγαιναν πολύ καλύτερα από τον τυπικό workaholic Αμερικάνο. Γιατί το να τα δίνεις όλα για το αφεντικό δεν είναι κακό μόνο για τα επίπεδα άγχους και την αίσθηση της ταυτότητας, είναι κακό και για το IQ σου.
Ερευνητές θέλησαν να δουν κατά πόσο ισχύει η θεωρία πως αν δε βάλεις το μυαλουδάκι να δουλέψει δουλεύοντας εσύ ο ίδιος, η φαιά ουσία αχρηστεύεται. Ένα διόλου παράλογο σόφισμα, αν σκεφτεί κανείς ότι αξιοποιείται κατά κόρον ως επιχείρημα για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.
Τα αποτελέσματα υποστηρίζουν ότι η υπόθεση είναι σωστή, μόνο μέχρις ενός σημείου όμως. Συγκεκριμένα μέχρι το σημείο των 25 ωρών την εβδομάδα. Έν αντιθέσει με όσους εργάζονται άνω των 40 ωρών την εβδομάδα, οι γνωστικές ικανότητες των οποίων φάνηκαν να πέφτουν σε σχέση με το τεμπέλικο control group. Και αυτό προς κατάρριψη της σταθερά κρατούσας πεποίθησης στις ΗΠΑ πως το να δουλεύεις παραπάνω σημαίνει επιτυχία, καλύτερη πνευματική λειτουργία και συνολικότερη ποιότητα ζωής.
Και η «πικρή» αλήθεια είναι ότι τα στάνταρ αμερικάνικα ωράρια εργασίας όντως παίζει να «χαζεύουν» τους εργαζόμενους. Οι Αμερικάνοι ενήλικες δουλεύουν περί τις 47 ώρες την εβδομάδα, κάτι που σύμφωνα με την έρευνα θα μπορούσε να μετατρέψει τις ΗΠΑ σε ένα «έθνος ηλιθίων».
Η έρευνα αυτή δεν ήρθε, φυσικά, για να πει «σταματήστε να εργάζεστε». Απεναντίας, οι γνωστικές λειτουργίες φάνηκαν να βελτιώνονται για ανθρώπους που εργάζονταν μέχρι 25 ώρες την εβδομάδα. Και προσοχή, οι ερευνητές στόχευσαν σε ενήλικες εργαζόμενους άνω των 40 ετών. Φανταστείτε ελέυθερο χρόνο και γνωστικές ικανότητες για σκότωμα για τους νεότερους.
Το πόρισμα είναι ότι, ενώ οι άνθρωποι δε θα έπρεπε να εγκαταλείπουν κάθε μορφής εργασία μετά τη σύνταξη, ακόμα και σε αρκετά μικρότερη ηλικία, τα εξοντωτικά ωράρια μπορούν να επισπεύσουν την αναπόφευκτη (γνωστική) πτώση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα νέα από το γνωστικό μέτωπο ήταν τα χειρότερα για όσους ξεπερνούσαν τις 60 ώρες δουλειάς την εβδομάδα. Κοινώς, τα εξαντλητικά ωράρια κι η υπερβολική εργασία σκοτώνουν τη σπιρτάδα.
Αλήθεια, αυτό το μέλλον μας αξίζει; Δε θα ήμασταν πιο χαλαροί (και πιο σπιρτόζοι) με κάποιες παραπάνω άδειες το χρόνο και λιγότερες υπερωρίες;
Είναι φανερό ότι οι παρόντες ρυθμοί εργασίας δε θα αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Κι αν νομίζετε ότι επειδή είστε κάτω από 40, έχετε χρόνο μπροστά σας μέχρι να το αντιμετωπίσετε και, ενδεχομένως, να το σώσετε, τα ελλείμματα διαύγειας θα έρθουν πολύ νωρίτερα απ’ όσο φαντάζεστε, έστω και αν περισσότερη έρευνα για το ζήτημα χρειάζεται για αυτό το ηλικιακό γκρουπ.
Θα γίνει η Τετάρτη η νέα Παρασκευή, μέσα σε μια εβδομάδα με 3 εργάσιμες από τις 7; Αν 4 μέρες γεμάτες ραχάτι, βόλτες κλπ μας κάνουν πιο έξυπνους και ανοίγουν το δρόμο για μια μακρά χαρούμενη ζωή, τότε αξίζει μια προσπάθεια. Τα λέει, άλλωστε, η επιστήμη.