VOUCHER, ΠΕΝΤΑΜΗΝΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΝΕΡΓΙΑ
Μ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία του Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας για την πορεία ενάντια στην ανεργία με κεντρικό σύνθημα: «Δουλειά για όλους, δουλειά με δικαιώματα»που θα καταλήξει στο Σύνταγμα και συμμετέχουμε στη διαδήλωση που καλούν εργατικά συνδικάτα, νεολαιίστικες συλλογικότητες και πρωτοβουλίες ανέργων την Κυριακή 10 Απρίλη στο Σύνταγμα, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα αυτό. Πρόκειται για μία κίνηση που αναδεικνύει το ζήτημα της ανεργίας με κεντρικό τρόπο πριν τις γιορτές του Πάσχα. Στην ίδια κατεύθυνση ανάδειξης του ζητήματος κινείται και η πρωτοβουλία της συλλογικότητας των Ενεργών Ανεργων που συλλέγει υπογραφές για καταβολή επιδόματος για της γιορτές του Πασχα.
Επιπρόσθετα καλούμε την πορεία όταν σταματήσει στην περιοχή των Μεγάρων, στο δήμο που έχασε τη ζωή του ο εργαζόμενος στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας Γιώργος Σταμέλος, η παρουσία της εκεί να μην έχει το χαρακτήρα μιας φιεστας διοργανωμένης από το Δήμο. Είναι ανάγκη να αναδειχθεί το ζήτημα του πώς με πρόσχημα τη λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, κυβέρνηση και δήμοι μας ρίχνουν στο μύλο της κοινωφελούς εργασίας, τα οποία έχουν οδηγήσει σε πολλά ατυχήματα αλλά ακόμη και στο θάνατο. Κυβέρνηση και Δήμος Μεγαρέων προσπαθούν να κουκουλώσουν το γεγονός, να το διαγράψουν από τη μνήμη του κινήματος. Στόχος τους είναι η μη ανάληψη των ευθυνών που τους αναλογούν, αλλά και η απρόσκοπτη συνέχιση των προγραμμάτων.
Η ανεργία δεν μειώνεται με τις πολιτικές τους!
Ηανεργία, στον απόηχο των σαρωτικών μέτρων που εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις όλων των προηγούμενων χρόνων, έχει λάβει σήμερα εφιαλτικές διαστάσεις πλήττοντας ιδιαίτερα τις παραγωγικές ηλικίες και τη νεολαία. Οι πολιτικές «ενεργούς αντιμετώπισής» της που προωθήθηκαν από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι απλά δεν περιόρισαν το φαινόμενο, αντίθετα οδήγησαν στη γιγάντωσή του! Η κατάργηση παράλληλακαι μιας σειράς κατοχυρωμένων παροχών του ΟΑΕΔ, με κυρίαρχο το επίδομα ανεργίας, επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων. Οι εν λόγω πολιτικές, παρά τις όποιες εξαγγελίες, στοχεύουν στην αξιοποίηση, τελικά, της ανεργίας για την εδραίωση ενός νέου εργασιακού καθεστώτος «μισοανεργίας – μισοεργασίας» χρησιμοποιώντας ως βασικό εργαλείο τους τα προγράμματα «σύγχρονης σκλαβιάς» ΟΑΕΔ-ΕΣΠΑ.
Οι εργασιακές σχέσεις «κατά παρέκκλιση του εργατικού δικαίου», τα περιορισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα, οι πενιχροί μισθοί στα όρια του επιδόματος, και η απαγόρευση συνδικαλιστικής έκφρασης δεν αποτελούν προνόμιο του ιδιωτικού τομέα, αντίθετα προωθούνται και στο δημόσιο μέσω των προγραμμάτων Κοινωφελούς Εργασίας των δήμων. Όλες οι δημοτικές και περιφερειακές αρχές της χώρας συναίνεσαν όλο το προηγούμενο διάστημα στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο. Αντί να εναντιωθούν και να αμφισβητήσουν την ίδια την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ που έχει εκμηδενίσει την χρηματοδότησή τους και ευθύνεται για τις σοβαρές ελλείψεις σε εξοπλισμούς και προσωπικό, επιδίδονταν σε προσλήψεις εργαζομένων με πεντάμηνες συμβάσεις και αξιοποιούσαν τις κάθε λογής ΚΟΙΝΣΕΠ για την εξασφάλιση φτηνότερου εργατικού δυναμικού.
Η διατήρηση της ανεργίας σε δυσθεώρητα ποσοστά, η θεσμοθέτηση των διαφόρων μορφών επισφαλούς εργασίας, η συρρίκνωση του εισοδήματος, αλλά και η γενικευμένη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, αποτελούν βασικές πλευρές της αστικής στρατηγικής για την υπέρβαση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Μιας στρατηγικής που απαρέγκλιτα υλοποιούν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η ΕΕ και το ΔΝΤ σχεδιάζοντας νέο γύρο λεηλασίας των εργατικών δικαιωμάτων. Το ασφαλιστικό σύστημα, το φορολογικό, τα εργασιακά, οι ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων και οι ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονται στο επίκεντρο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που προβλέπονται στα πλαίσια του 3ου μνημονίου και του πακέτου της «πρώτης αξιολόγησης» και θα είναι καταστροφικά για τους εργαζόμενους και το λαό.
Τοπικό και κεντρικό κράτος βρίσκονται μαζί λοιπόν στην επίθεση στους εργαζόμενους, μια επίθεση που δεν μπορεί να φαίνεται λιγότερο σφοδρή λόγω της καλύτερης διαχείρισης από κάποιο δήμο, ό,τι δηλαδή κάνει το ΚΚΕ σε όσα δημοτικα συμβούλια έχει την πλειοψηφία, ενώ παράλληλα θέτει στα συνδικάτα του ΠΑΜΕ ένα φτωχό πρόγραμμα πάλη οικονομικού αγώνα. Τη στάση άλλωστε και των δύο την είδαμε στον αγώνα των εργαζομένων στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας στους Δήμους. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ, με την εξαίρεση ορισμένων σωματείων που αναγνωρίζουν τη σύνδεση συμφερόντων μεταξύ μόνιμων, συμβασιούχων και 5μηνων «ωφελούμενων» κυρίως έδειξε αδιαφορία για τον αγώνα και μόνο κάτω από την πίεση της μαζικότητας έθετε στάσεις εργασίας για την πραγματοποίηση των κινητοποιήσεων. Από την άλλη πλευρά το ΠΑΜΕ, παρά τη συμβολή του στη δημιουργία επιτροπών 5μήνων κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2015 (κυρίως σε δήμους που η δημοτική αρχή ήταν ΚΚΕ) , ακολούθησε ένα δρόμο ετεροκαθορισμού σε μεγάλο βαθμό από την αντιπαράθεση στο συντονιστικό αγώνα. Πραγματοποίησε κινητοποιήσεις με αιτήματα που περιορίζονταν στη διασφάλιση των αδειών, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και του εξοπλισμού ασφαλείας, ενώ αντιπαρατέθηκε με αδικαιολόγητη σφοδρότητα στο Συντονιστικό Αγώνα, όταν το τελευταίο φάνηκε ότι μετατρέπεται στο μαζικό κέντρο αγώνα των 5μηνων. Το Συντονιστικό Αγώνα δημιουργήθηκε από σωματεία των ΟΤΑ και επιτροπές αγώνα από πάρα πολλούς δήμους της Αττικής και έβαλε το ζήτημα της παραμονής στη δουλειά – με κατάργηση των συγκεκριμένων προγραμμάτων και προσλήψεις με μόνιμους και σταθερούς όρους. Η επίσημη άρνηση του Υπουργείου στα αιτήματα των αγωνιζόμενων “ωφελούμενων” σήμανε και το τέλος των κινητοποιήσεων από πλευράς ΠΑΜΕ, τη μη στήριξη της κατάληψης του χώρου μπροστά από το υπουργείο για πάνω από ένα μήνα από το συντονιστικό αγώνα – ενδεικτικό μιας λογικής που δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία του πολιτικού αγώνα με διάρκειας.
Οι εργαζόμενοι του σήμερα έχουν ανάγκη την κατάργηση κάθε μορφής ελαστική εργασία, έχουν ανάγκη τη μείωση των ωρών εργασίας και την αύξηση των θέσεων σταθερής δουλειάς. Αυτά τα αιτήματα όμως ούτε ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ θα τα προτάξει, ούτε μέχρι στιγμής οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ φαίνεται να θέλουν να το κάνουν. Χρειάζεται ένα εργατικό κίνημα που ανασυγκροτημένο στη βάση του και με κορμό τον κόσμο της ελαστικής εργασίας, της μισοδουλειάς/μισοανεργίας θα παλέψει για την καλυτέρευση της ίδιας του της ζωής.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τους εργαζόμενους: Ο δρόμος του αγώνα και της ρήξης!
Ακόμα και αν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ επενδύουν στην απογοήτευση, την ιδιώτευση και την αποδοχή του «μνημονιακού κεκτημένου», εμείς – οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία, απαντάμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Υπάρχει ο δρόμος του αγώνα με σχέδιο, συντονισμό και κλιμάκωση, σε πλήρη διαχωρισμό από τον παλιό και νέο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που δεν μπορεί, αλλά και δεν θέλει να υψώσει ανάστημα απέναντι στις προωθούμενες αντεργατικές πολιτικές. Είναι ο δρόμος της συλλογικής αντίστασης, της μαχητικής αντεπίθεσης, της σύγκρουσης και πραγματικής ρήξης για την ήττα της πολιτικής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για την συνολική ανατροπή της μνημονιακής επίθεσης κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ!
Δε θα γίνουμε δούλοι στο σκλαβοπάζαρό τους!