Δυόμιση χρόνια θεωρητικών και εργαστηριακών μαθημάτων, εξετάσεων και προόδων ολοκληρώνονται για ακόμα μια φουρνιά σπουδαστών. Δυόμιση χρόνια προσπαθειών σε – κατά γενική ομολογία – δύσκολες συνθήκες, με πιο πρόσφατη εμπειρία τους 6 μήνες πρακτικής ή με άλλα λόγια, 6 μήνες απλήρωτης δουλειάς.
Και όλα αυτά γιατί;
Ήρθε ο καιρός λοιπόν, για την ένταξη στην αγορά εργασίας. Και ίσως για πολλούς από εμάς, να ανοίγεται μια ευκαιρία ώστε να ασχοληθούμε με ένα αντικείμενο ή μια δουλειά που μας ενδιαφέρει και ακόμα, να βρούμε ένα μισθό που να μας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Για την ευκαιρία αυτή όμως, θα χρειαστεί να παλέψουμε, καθώς η κυβέρνηση, χέρι – χέρι με το ΣΕΒ και την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν άλλα σχέδια, μετατρέποντας την τεχνική εκπαίδευση σε «πύλη εισόδου των νέων» στην αγορά εργασίας με τους χειρότερους όρους. Ο στόχος τους είναι να κάνουν την εξάμηνη πρακτική, εργασιακή κανονικότητα για την υπόλοιπή μας ζωή. Σε όλους εμάς, είναι γνωστή η κατάσταση που επικρατεί με χιλιάδες σπουδαστές ΙΕΚ να κατακλύζουν τα νησιά την τουριστική περίοδο, για να βγάλουν την «λάντζα» των ξενοδοχείων ή με τους αποφοίτους των ΕΠΑΛ να μετατρέπονται σε πολυεργαλεία στα διάφορα συνεργεία. Σήμερα, μας καλούν να καλύψουμε τα τεράστια κενά που αφήνουν οι πολιτικές των μνημονίων στο υποστελεχωμένο δημόσιο και τα άδεια νοσοκομεία και όλα αυτά για ένα κομμάτι ψωμί. Αντί για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και δουλειά με δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς, μας θέλουν φτηνούς και υποταγμένους δούλους.
Κι εμείς τι θα κάνουμε απέναντι σε όλα αυτά;
Το μόνο σίγουρο είναι πως δε σκοπεύουμε να γίνουμε εργαζόμενοι β’ διαλογής. Δε σκοπεύουμε να πληρωνόμαστε ψίχουλα, να χτυπάμε δεκάωρα κάθε μέρα για 500 ευρώ και μάλιστα ανασφάλιστα. Απαιτούμε να δουλέψουμε πάνω στο αντικείμενο που σπουδάσαμε και όχι να κάνουμε τη «λάντζα» για αφεντικά ή στελέχη επιχείρησης. Μπορούμε και θα παλέψουμε να έχουμε ίσα δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους του ίδιου κλάδου, καθώς τα δικαιούμαστε. Δε σκοπεύουμε να γίνουμε μπάλωμα στις τρύπες που έχουν αφήσει πίσω τους οι αντιλαϊκές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων, με μισθούς πείνας και ολιγόμηνες, ατομικές συμβάσεις χωρίς ασφάλιση. Απαιτούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά, ίση αμοιβή για ίση εργασία, με οχτάωρο, πενθήμερο και κατώτατο μισθό στο ύψος των αναγκών μας, με πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση! Αξίζουμε αξιοπρεπείς όρους εργασίας και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας αυτό!
Οργάνωση τώρα στους χώρους δουλειάς για να επιβάλλουμε αυτά που μας αξίζουν!
Ήδη μια σειρά από σωματεία έχουν ξεκινήσει τον αγώνα για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων και τις δυνατότητες της εποχής. Καθήκον μας είναι να συμβάλλουμε στον αγώνα αυτό, διασφαλίζοντας πως θα σταματήσει τώρα η ρατσιστική αντιμετώπιση των αποφοίτων τεχνικής εκπαίδευσης. Η πετυχημένη, διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη έδειξε τις δυνατότητες ανεξάρτητης οργάνωσης των εργαζομένων. Στόχος είναι η συνέχιση και όξυνσή τους μέχρι την ικανοποίηση των αναγκών μας, εμπνεόμενοι από τους αγωνιζόμενους μαθητές φοιτητές, τους ναυτεργάτες με τις απεργίες για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, τους εργάτες της Cosco με τη νίκη τους για την ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά. Μόνο όταν σπάνε οι «αλυσίδες» της αναμονής και της υποταγής, μόνο όταν ακολουθούμε το δρόμο των κινητοποιήσεων, θα υπάρχουν κατακτήσεις!
Μόνο με οργάνωση στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία μας, μπορούμε να παλέψουμε και να πετύχουμε νίκες για το παρόν και το μέλλον μας! Μέσα από ένα κίνημα χειραφέτησης, ανεξάρτητο από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, που θα βασίζεται στα πρωτοβάθμια σωματεία και στον αγωνιστικό συντονισμό τους, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Που θα βάζει μπροστά τα κοινά προβλήματα, τις κοινές ανάγκες και τα κοινά συμφέροντα μας. Σε αυτή τη βάση ακριβώς συγκροτούνται τα πρωτοβάθμια σωματεία στους χώρους δουλειάς, βάζοντας δηλαδή ως στόχο τη συλλογική υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από τον τρόπο αμοιβής τους ή το πτυχίο τους, απ’ τη στιγμή που υπόκεινται στην ίδια εκμετάλλευση και στην ίδια καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους, στις ίδιες εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, στην ίδια εργασιακή ανασφάλεια.
Τα τελευταία χρόνια αρκετές είναι οι εργατικές συλλογικότητες που δημιουργήθηκαν σε μία σειρά από κλάδους, σε πανελλαδική κλίμακα και επιχειρούν να μετρήσουν βήματα αγωνιστικής παρέμβασης στα σωματεία αυτά, και ιδιαίτερα σε κλάδους όπου οι εργαζόμενοι βιώνουν την μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Τέτοιες συλλογικότητες είναι η ΛΑΝΤΖΑ στο χώρο του επισιτισμού – τουρισμού, το RADICAL I.T. στις τηλεπικοινωνίες, η Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών στο χώρο των κατασκευών, των σχεδιαστών κτλ. Η απεύθυνση και η ενδυνάμωση τέτοιων προσπαθειών, με κριτήριο την ανάπτυξη του κινήματος, μπορεί και πρέπει να ορθώσει – απέναντι στην υπερεκμετάλλευση και την αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει – το αντιπαράδειγμα που σήμερα έχουμε ανάγκη. Το αντιπαράδειγμα της ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και του ΑΓΩΝΑ.
Με απεργίες και αγώνες η νεολαία παλεύει για τα δικαιώματά μας στη μόρφωση, τη δουλειά, τη ζωή!
Εμείς θα αποφασίζουμε τους όρους με τους οποίους δουλεύουμε στις πρακτικές ασκήσεις, τη μαθητεία, στους χώρους δουλειάς μας!
Μόνο εμείς μπορούμε να πάρουμε πίσω όσα μας στερούν!
Στοιχεία επικοινωνίας:
RADICAL IT: radicalit2016@gmail.com
ΛΑΝΤΖΑ: episitismosnea@gmail.com
Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών: info@aptechnikon.gr