Η σημερινή περίοδος αποτελεί στιγμή ιστορικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στο κόσμο της εργασίας και την εργοδοσία. Παγκοσμίως, η οικονομική κρίση – η οποία βάθυνε εξαιτίας της πανδημίας – επιχειρείται να “κουκουλωθεί” μέσα από βίαιες αναδιαρθρώσεις σε εργασιακό και οικονομικό επίπεδο, που υποβαθμίζουν τη θέση των εργαζομένων. Στην Ελλάδα, η αστική τάξη, με αιχμή την κυβέρνηση της Ν.Δ., στρέφεται στην εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων μοντέλων. Από τη μία, μέσω του ταμείου ανάκαμψης χρηματοδοτείται το μεγάλο κεφάλαιο και ένα μικρό μέρος της μικρομεσαίας τάξης στα πρότυπα που ορίζει η καπιταλιστική “ανάπτυξη”. Ενώ από την άλλη, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας βλέπει μείωση του εισοδήματός της παρότι δουλεύει περισσότερο και σκληρότερα αλλά θα αμείβεται λιγότερο. Σημείο τομής στις αστικές επιδιώξεις, αποτελεί το νομοσχέδιο Χατζηδάκη – Βρούτση που, μεταξύ άλλων, καταργεί το 8ωρο, θεσμοθετεί τις απλήρωτες υπερωρίες και ποινικοποιεί το μαχητικό συνδικαλισμό.
Την ώρα όμως που επιχειρείται μια ιστορικού τύπου ‘ρεβάνς’ απέναντι στους αγώνες και τα κεκτημένα του εργατικού κινήματος, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έδειξε για ακόμα μία φορά το πραγματικό του πρόσωπο. Παρότι δεκάδες αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις σωματείων και συλλογικοτήτων είχαν πάρει αγωνιστικές αποφάσεις για συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης 3 Ιούνη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφάσισε τη μεταφορά της ημερομηνίας στις 10 Ιούνη. Η συνειδητή προσπάθεια απονομιμοποίησης και απομαζικοποίησης του αγώνα απέναντι στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη – Βρούτση, αποδεικνύει πως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, παρότι μιλούν στο όνομα του εργατικού κινήματος, στην πραγματικότητα αποτελούν το «Δούρειο Ίππο» των αστικών επιδιώξεων εντός του.
Πέρα από τις αναμενόμενες προσπάθειες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με στόχο την εκ των έσω διάλυσης του εργατικού κινήματος, προβληματική ήταν και η στάση της ηγεσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Που αντί να συστρατευθεί με τις αγωνιζόμενες δυνάμεις σε ένα κοινό μπλοκ καταδίκης του εκφυλισμένου συνδικαλισμού και να συμβάλει στην οργάνωση μιας από τα κάτω μια μαζικής απεργίας, επέλεξε να ψηφίσει υπέρ στην ημερομηνιακή μεταφορά της απεργίας και να «μετονομάσει» την απεργία της 3ης Ιούνη σε «συλλαλητήριο».
Παρότι η προδοτική στάση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ δεν πήρε την απάντηση που της αρμόζει, αγωνιστικά σκιρτήματα εργαζομένων στις 3 Ιούνη έδειξαν τις δυνατότητες συγκρότησης ενός νέου πόλου εντός του εργατικού κινήματος. Ενός πόλου, που έχει κουραστεί να περιμένει την «άδεια» των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ για να αγωνιστεί και καλεί σε αγωνιστική ανασυγκρότηση από τα κάτω. Μάλιστα αρκετά σωματεία υπερασπίστηκαν στο μέτρο του δυνατού την απεργία κόντρα στην τρομοκρατία της εργοδοσίας και την προβοκάτσια των ΜΜΕ (βλ. ΠΕΝΕΝ) με στάσεις εργασίας και διαδηλώσεις όπως αυτή της 3ης Ιούνη στα Προπύλαια. Το μεγάλο ζητούμενο στην απεργία της 10ης Ιούνη είναι το αγωνιστικό δυναμικό που ψάχνει τρόπους και λόγους να αγωνιστεί μέχρι τέλους, να εκφραστεί μαζικά. Η μερική ανάταση του εργατικού κινήματος που παρατηρούμε την τελευταία περίοδο, με συνεχόμενες διαδηλώσεις και επιτυχείς συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων. Σε συνδυασμό με την εκ νέου ανασυγκρότηση της νέας εργατικής βάρδιας, με την καθοριστική συμβολή της νεολαίας στην ίδρυση πανελλαδικού στην έρευνα και στα φροντιστήρια. Αποτυπώνουν την αναβαθμισμένη δυναμική και δυνατότητα του νέου εργατικού κινήματος να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Με πολιτικούς στόχους την απόσυρση του ν. Χατζηδάκη – Βρούτση αλλά και την εδώ και τώρα καλυτέρευση συνολικά των όρων εργασίας (6ωρο – 5θημερο, αυξήσεις σε μισθούς, απαγόρευση απολύσεων, ασφάλιση για όλους/ες), η εργαζόμενη και άνεργη νεολαία μπορεί να αποφύγει τις «παγίδες» που στήνει ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός και να συμμετέχει μαζικά στην απεργία και τις συγκεντρώσεις της 10ης Ιούνη με στόχο να κερδίσει κατακτήσεις στο σήμερα.
Η ρητορική του αντιπάλου, όπως πλασάρεται και στα κυρίαρχα ΜΜΕ, καταγράφεται στο ότι «Ο νόμος δεν θα αλλάξει τίποτα επί της ουσίας και ότι όλα όσα προβλέπει εφαρμόζονται ήδη». Η γραμμή αυτή, που ασυναίσθητα εγκολπώνεται και από κινηματικούς κύκλους, εντέχνως καλλιεργεί την απαισιοδοξία και την απάθεια. Η πραγματικότητα όμως απέχει παρασάγγας. Το νομοσχέδιο αποτελεί νομική και πολιτική επικύρωση όλων των παραβιαστικών και εκμεταλλευτικών τάσεων που βιώνουμε στην αγορά εργασίας (κυρίαρχα εν μέσω πανδημίας). Καταργεί θεσμικά και για όλους/ες το 8ωρο, ενώ δυσχεραίνει και την συνδικαλιστική πάλη των εργαζομένων. Με λίγα λόγια, αφαιρεί από τη φαρέτρα των εργαζομένων, δικαιώματα και μέσα διεκδίκησης και παρέχει εξ ’ολοκλήρου νομική κάλυψη στην εργοδοσία. Συνεπώς, δεν έρχεται αποκλειστικά ως «συνέχεια» αλλά και ως «τομή» των επιθετικών αναδιαρθρώσεων στην εργασιακή ζωή.
Οι έως τώρα κοινωνικές αντιδράσεις για το τερατούργημα Χατζηδάκη – Βρούτση δημιουργούν σοβαρούς πολιτικούς τριγμούς στην κυβέρνηση. Παρόλα αυτά, η οριστική απόσυρση του νομοσχεδίου μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από την αγωνιστική και απεργιακή κλιμάκωση του εργατικού κινήματος. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, δεν πιέζεται από τη «χλιαρή» αντιπολίτευση των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ – ο οποίος έστρωσε το δρόμο με τους δικούς του αντεργατικούς νόμους -, ούτε από εξωγενείς στο εργατικό κίνημα και αποκομμένες από τα μαζικά ακροατήρια κινηματίστικες δράσεις εντυπωσιασμού. Αυτό που πραγματικά φοβούνται κυβέρνηση, κράτος και εργοδοσία είναι η αναζωπύρωση ενός μαζικού και μαχητικού εργατικού κινήματος που αποδεσμευμένο από τις «συμπληγάδες» των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, θα οργανώνεται πολιτικά και οργανωτικά μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των πρωτοβάθμιων σωματείων και το συντόνισμό τους. Η εργατική νεολαία έχει υλικό συμφέρον από τη στήριξη μιας πολιτικής πρότασης που θέλει το εργατικό κίνημα πυροδότη και όχι παρακολουθητή των εξελίξεων.
Καλούμε μαζικά στη συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις της 10ης Ιούνη σε όλη την Ελλάδα.
Αθήνα 10:30 | Χαυτεία
Θεσσαλονίκη 10:30 | Καμάρα
Πάτρα 10:30 | Εργατικό Κέντρο Πάτρας
Γιάννενα 10:00 | Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων
Βόλος 10:00 | Ταχυδρομείο
Χανιά 10:00 | Πλατεία Αγοράς