Πηγή εικόνας: http://plasticobilism.blogspot.gr/
Η Αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου στις δηλώσεις σχετικά με τα νέα προγράμματα «κοινωφελούς» εργασίας, εμφανώς περήφανη, τόνισε την επιτυχία και ελκυστικότητα του προγράμματος αναφερόμενη στο πλήθος αιτήσεων που κατατέθηκαν για συμμετοχή από τους άνεργους. Συγκεκριμένα, έχουν κατατεθεί περίπου 70.000 αιτήσεις για 6.000 θέσεις εργασίας, 40.000 αιτήσεις για 3.500 θέσεις, και 30.000 για 2.500 θέσεις για δήμους και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων-τα γνωστά ως hotspot- αντιστοίχως. Η αναλογία είναι διπλάσια από τα περσινά προγράμματα, ενώ αναμένονται να προκηρυχθούν συνολικά περίπου 40.000 θέσεις έως το τέλος του έτους. Εάν συνεχίσει να εκδηλώνεται το ίδιο ενδιαφέρον για τα συγκεκριμένα προγράμματα αυτό υποδεικνύει ότι μέχρι το τέλος του έτους πάνω από 450.000 αιτήσεις θα φτάσουν στους υπολογιστές των υπηρεσιών του υπουργείου και του ΟΑΕΔ , δηλαδή πάνω από το 1/3 του επίσημου αριθμού των ανέργων.
Φυσικά η Αν. Υπουργός ερμηνεύει αυτή την “επιτυχία” ως αποτέλεσμα των αλλαγών που δρομολογήθηκαν επί των ημερών της στο πλαίσιο υλοποίησης των συγκεκριμένων προγραμμάτων. Η Αν. Υπουργός μίλα για πλήρη δικαιώματα, για τη μεγαλύτερη χρονική διάρκεια των προγραμμάτων που βάζουν στο κέντρο της προσοχής τους τον άνεργο, για τη δυνατότητα κατοχύρωσης επιδόματος ανεργίας. Μαγική εικόνα! Η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτή και θα το διαπιστώσουν γρήγορα οι νέες φουρνιές των ωφελούμενων. Οι βελτιώσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά τερτίπια -σε απόλυτη συμφωνία με το αντεργατικό πλαίσιο του ΕΣΠΑ- προκειμένου με πρόχειρο τρόπο να καλύπτονται κάποιες αυτονόητες ανάγκες των εργαζομένων που θα δουλέψουν σε αυτά. Δεν έχει κανένα λόγο η Αν. Υπουργός να πανηγυρίζει! Με τις αλλαγές αυτές γίνεται μια προσπάθεια να εξωραϊστεί η αθλιότητα που ζήσαμε σε όλα τα προηγούμενα προγράμματα. Από τα ΚΕΚ που αμείβονταν πλουσιοπάροχα ανά κεφάλι (άνεργου) και πλούτιζαν με τη δίκια μας ανεργία, τα απίστευτα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας, που ενισχύονται από το πλαίσιο υλοποίησης των ΕΣΠΑ, το οποίο ορίζει ότι οι “ωφελούμενοι” είναι εργαζόμενοι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας και ότι για αυτούς δεν ισχύει το εργατικό δίκαιο, έως τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα στους δήμους πέρυσι, που κόστισαν ακόμα και τη ζωή ενός συναδέλφου, το χάπι δε χρυσώνεται.
Ακόμα και τρόπος κατοχύρωσης των αυτονόητων έχει την τάση να διαστρεβλώνει το ίδιο το δικαίωμα και τελικά να το ακυρώνει. Για παράδειγμα αν κάποιος αρρωστήσει, δεν έχει δικαίωμα αναρρωτικής άδειας (να λείψει δηλαδή από την εργασία του χωρίς να μειωθεί ο μισθός του καθώς αυτό το απαγορεύει το ΕΣΠΑ θα μας πει η Αν. Υπουργός), αλλά απλώς έχει κατοχυρωθεί η δυνατότητα να παρατείνει το πρόγραμμα για ίσο αριθμό ημερών με αυτών της απουσίας του λόγω ασθένειας, προκειμένου να δουλέψει. Ούτε κατά διάνοια λοιπόν δεν κατοχυρώνονται πλήρη εργασιακά δικαιώματα.
Η αναφορά δε της Αν. Υπουργού [..] η φιλοδοξία μας είναι το επίδομα ανεργίας να το μετατρέψουμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σε επίδομα εργασίας[..] έρχεται σε απόλυτη αντίφαση με οποιαδήποτε έννοια κατοχύρωσης επιδόματος ανεργίας. Στην πραγματικότητα το επίδομα ανεργίας έχει ήδη καταργηθεί για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων (15% των ανέργων λαμβάνουν επίδομα) και έχει ήδη αντικατασταθεί από αυτά τα προγράμματα. Άρα πώς γίνεται να δημαγωγεί ότι η αύξηση της χρονικής διαρκείας των προγραμμάτων θα οδηγεί σε επίδομα ανεργίας. Μήπως υπονοεί ότι παράλληλα με αυτή την κατοχύρωση κάποιοι από αυτούς που το λαμβάνουν χωρίς να περάσουν από πρόγραμμα θα το χάσουν;
Η Ράνια Αντωνοπούλου έχει πολλούς λόγους να αποσιωπά όλα τα παραπάνω. Το βάθεμα της εξαθλίωσης των ανέργων αλλά και εργαζομένων υποχρεώνει στην αναζήτηση οποιασδήποτε θέσης εργασίας. Η στυγνή προπαγάνδα από πλευράς των κυβερνητικών μέσων έχει πιθανότατα ενισχύσει τις προσδοκίες πολλών ανέργων.
Η διάψευση αυτών των προσδοκιών θα φέρει οργή και αγανάκτηση, όπως έφερε και στις προηγούμενες φουρνιές “ωφελούμενων”. Η προσφιλής στην κυβέρνηση τακτική να δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις ότι δήθεν κάνει κοινωνική πολιτική για τους πιο χτυπημένους της κρίσης θα πέσει στο κενό. Αυτές οι ελάχιστες παραχωρήσεις έγιναν υπό την πίεση που άσκησε ο επίμονος αγώνας για σταθερή δουλεία για όλους με δικαιώματα των εργαζομένων «πενταμηνιτών» του προηγούμενου προγράμματος. Αυτές τις ελάχιστες κατακτήσεις καπηλεύεται και επιχειρεί η υπουργός να εμφανίσει ως παραχωρήσεις και «νίκη» της κυβέρνησης. Ο αγώνας έμεινε ανολοκλήρωτος γιατί βρήκε μπροστά του την κυβέρνηση, τους δήμους και το πλαίσιο των ΕΣΠΑ. Επιπλέον όμως, και η συντριπτική πλειοψηφία των σωματείων των ΟΤΑ έχει σοβαρότατες ευθύνες για την αδιαφορία που επέδειξε και τις ελάχιστες πρωτοβουλίες που πάρθηκαν για έναν κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων – πενταμηνιτων, οκτάμηνιτων και μόνιμων- που θα στοχεύει στη σταθερή δουλειά. Παρόλα αυτά από τον προηγούμενο αγώνα όλοι πήραν τα μαθήματα τους, δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Εμείς μπορούμε πολύ πιο πολλά!
Αυτή η εμπειρία πρέπει να περάσει στους συμμετέχοντες στο νέο πρόγραμμα, ο αγώνας, η αυταπάρνηση και η οργάνωση της συλλογικής προσπάθειας είναι ο μόνος δρόμος για να κερδηθούν τα εργατικά δικαιώματα, ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί ο εργασιακός μεσαίωνας που σκεπάζει την προοπτική των εργαζομένων. Η ανακύκλωση της ανεργίας, η διαχείριση της εξαθλίωσης που φέρνουν τα προγράμματα ΕΣΠΑ δεν είναι αυτό που αξίζει στους εργαζόμενους και τη νέα γενιά.
Αγώνας λοιπόν για σταθερή δουλειά και πλήρη εργασιακά δικαιώματα για όλους! Με αυτή την προοπτική οργανώνουμε τη μάχη στους χώρους δουλειάς παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας. Δεν περιμένουμε τίποτα από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Παίρνουμε από την πρώτη στιγμή την πρωτοβουλία συγκροτώντας επιτροπές αγώνα των εργαζομένων «οκταμηνιτών» συντονιζόμαστε με επιτροπές από άλλους δήμους και χώρους εργασίας αλλά και τους συνάδελφους των δήμων που στηρίζουν τον αγώνα για σταθερή δουλειά για όλους. Στις επιτροπές συζητάμε τα προβλήματα που προκύπτουν στη δουλειά μας, μαθαίνουμε τα δικαιώματα μας, αναλαμβάνουμε δράση! Συντονιζόμαστε!
Η Attack θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό όσων σηκώνουν κεφάλι! Με κάθε μέσο που διαθέτουμε θα προσπαθούμε ο αγώνας των εργαζομένων/ανέργων στα προγράμματα να έρχεται στο προσκήνιο.