Μέσα στον Ιούνιο, έρχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μεθοδευμένα και ταχύτατα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, να σφραγίσει τη νέα συμφωνία με τους δανειστές για το κλείσιμο της 4ης αξιολόγησης και την εκταμίευση της νέας δόσης. Η νέα αυτή συμφωνία, δεν είναι παρά ένα ακόμα πακέτο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων και μάλιστα ενδεδυμένη το μανδύα της μεταμνημονιακής περιόδου. Παρά τη χυδαία προπαγάνδα κυβερνητικών και ευρωπαϊκών εταίρων για το τέλος των μνημονίων, τον ερχομό των ξένων επενδύσεων και κεφαλαίων, την σχεδιασμένη μακροπρόθεσμη έξοδο στις αγορές το καλοκαίρι του 2018, η πραγματικότητα που προδιαγράφεται για τον κόσμο της εργασίας, το σύνολο της νεολαίας και τα φτωχά πληττόμενα κοινωνικά στρώματα είναι κάθε άλλο παρά ευοίωνη.
Η κυβέρνηση σφραγίζει με το νέο αυτό πακέτο προαπαιτούμενων την ταφόπλακα εργαζομένων και νεολαίας, μέσα από ένα νέο «μνημόνιο διαρκείας» έως και το 2022 (απόφαση στο eurogroup 24/5), που διασφαλίζει τη μνημονιακή επιτροπεία επ’ αόριστον και περιγράφει ακόμα πιο σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, με πάγωμα μισθών- συντάξεων στο δημόσιο ως ποσοστό του ΑΕΠ μέχρι το 2022, ταβάνι στις προσλήψεις συμβασιούχων ως το 2020, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα (3,5% ως το 2022). Παράλληλα, στο πακέτο με τα προαπαιτούμενα περιλαμβάνεται μείωση του αφορολόγητου κατά 50% ακόμη και το 2019, νέα μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων από 1/1/2019, πλήρης κατάργηση του ΕΚΑΣ, νέες αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ, ειδικά στις λαϊκές κατοικίες, μαζικούς πλειστηριασμούς!
Με άσο στο μανίκι την τέλεια προπαγάνδα για το τέλος των μνημονίων, η κυβέρνηση προσπαθεί για άλλη μια φορά να ενσωματώσει την αγανάκτηση του κόσμου, να την διοχετεύσει σε ακίνδυνα μονοπάτια εκλογικών αναμετρήσεων. Σε αυτά τα σχέδια, βρίσκει έδαφος και η προσπάθεια παύσης των διεκδικήσεων από πλευράς εργαζομένων («εφόσον απαλλασσόμαστε προοδευτικά από τα βάρβαρα μνημόνια»), αλλά και το χαρτί για το άνοιγμα των διαπραγματεύσεων γύρω από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η κυβέρνηση επιδιώκει την σταθεροποίησή της και την καλλιέργεια ενός νέου γύρου εκλογικής αναμονής και προσδοκιών από την πλευρά του λαϊκού παράγοντα, ενώ την ίδια στιγμή αλυσοδένει το κόσμο της εργασίας και τα βαθιά πληττόμενα στρώματα σε μια βάρβαρη πορεία διαρκών μνημονίων, δημοσιονομικού σφαγείου, υποταγής στην χρεομηχανή, υπερεκμετάλλευσης και μόνιμης επιτροπείας. Και όλα αυτά, υπό το φόντο των προσφάτως νομοθετημένων μέτρων εναντίων της κήρυξης απεργίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία και της καταπάτησης των βασικών και θεμελιωδών δικαιωμάτων συνδικαλιστικής δράσης και εκπροσώπησης των εργαζομένων.
Απέναντι σε αυτή την επίθεση, η αστικοποιημένη φιλοεργοδοτική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ διάλεξε, για ακόμα μία φορά, πλευρά ενάντια στα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η υπεραντιδραστική συγκρότηση της «κοινωνικής συμμαχίας», το περιεχόμενο και η «μέρα πανεθνικής δράσης» στα πλαίσια της οποίας κήρυξαν την “απεργία” στις 30 Μάη, καμία σχέση δεν έχουν με τα αιτήματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας, που βρίσκεται στον πυρήνα της αντιδραστικής μετάλλαξης της αγοράς εργασίας και των σχέσεων που τη διαμορφώνουν (ελαστικές σχέσεις εργασίας, μισθοί πείνας, ατομικές συμβάσεις, δουλειά την Κυριακή κ.ά.). Γι αυτό και στις 30 Μάη, αυτός ο μηχανισμός ξεμπροστιάστηκε για τη φιέστα που διοργάνωσε με εργοδοτικούς, διαταξικούς και επιστημονικούς φορείς με πλαίσιο αιτημάτων της εργοδοσίας και του κεφαλαίου, μέσα από τη δράση και το σχέδιο που έβαλαν οι ανεξάρτητες ταξικές δυνάμεις στο πεδίο του δρόμου. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από τη ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ. Η απάντηση που καλούνται να δώσουν απέναντι στο επ’ αόριστον τσάκισμα της ζωής και προοπτικής τους έρχεται συλλογικά και «από τα κάτω», όπως έδειξε το παράδειγμα της απεργίας της 12ης Γενάρη. Αλλά και ακόμα πιο μαχητικά, στην κατεύθυνση που αναδεικνύει η απεργία που σηκώνουν αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ της Cosco, παλεύοντας στην βάση των εργατικών δικαιωμάτων, διεκδικήσεων και συμφερόντων, όπως αυτά συμπυκνώνονται στο αίτημα για υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας για όλους τους εργαζόμενους.
Ο μόνος δρόμος να μπουν οι βάσεις για την υπεράσπιση τω δικαιωμάτων μας και για να αλλάξουμε το μέλλον στο οποίο μας υποτάσσουν, είναι ο οργανωμένος συλλογικός αγώνας. Ο αγώνας μέσα από τα εργατικά σωματεία, το μάχιμο συνδικαλισμό, την οργάνωση από τα κάτω, τη συλλογική δράση και διεκδίκηση των εργαζομένων, με πίστη στις δυνάμεις μας και με στόχο ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, που θα παλεύει στο σήμερα επιθετικά απέναντι στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Ένα εργατικό κίνημα ικανό να επιβάλει τα συμφέροντα και τις ανάγκες εργαζομένων και λαού. Πάνω σε αυτή τη βάση, καλούμε σε συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση ενάντια στα νέα μέτρα, την Πέμπτη 14 Ιουνίου, μέρα που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση να ψηφίσει τα μέτρα στη Βουλή, στη 1.00μμ, στην πλατεία Κολοκοτρώνη και σε πορεία στην Βουλή, μαζί με την Πρωτοβουλία των Πρωτοβάθμιων Σωματείων για συντονισμό.