Τι σημαίνει να ζεις στην Ελλάδα του 2019 αν είσαι κάτι από τα παραπάνω? Η απάντηση είναι πολύ εύκολη! Αγωνία και άγχος για να βρεις δουλειά με την ανεργία στο 24%, εκτός και αν είσαι από τους «τυχερούς» που θα αναγκαστείς να δουλέψεις σε κάποια part time δουλειά, σίγουρα κακοπληρωμένη ή μπορεί και απλήρωτη με μαύρα μεροκάματα και χωρίς ασφάλιση.
Είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε μέσα στη κρίση των μνημονίων, όταν κυβερνήσεις και εταίροι μας έστρωναν έναν δρόμο που αντί για ροδοπέταλα είχε ελαστικές σχέσεις εργασίας και μισθούς πείνας. Πλέον δεν είμαστε εργαζόμενοι, είμαστε «ω
φελούμενοι», voucherαδες και πενταμηνίτες και αντί για μισθό συμβιβαζόμαστε με τα επιδόματα.
Ποια είναι η γενιά μας
Ας περιγράψουμε λίγο το πώς δουλεύουμε…
Συνήθως 4ωρα, 6ωρα ή ό,τι βολεύει τον εργοδότη. Οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε τον βασικό μισθό και αν τύχει κάποιος να παίρνει κάτι παραπάνω από αυτό, μάλλον έχει δουλέψει πολύ παραπάνω από το 8ώρο, υπερωρίες δηλαδή που δεν τις πληρώνεται. Αν πάλι δεν είσαι από τους «τυχερούς» το περιβάλλον εργασίας σου δεν είναι και πολύ ευχάριστο.
Διαρκές άγχος και πίεση να βγει η δουλειά, με τον φόβο της απόλυσης να καραδοκεί πάνω από τα κεφάλια μας και ένα μόνιμο καθεστώς τρομοκρατίας να κάνει τις μέρες μας ανυπόφορες. Τα παραδείγματα είναι άπειρα, από τους άπιαστους στόχους που μπαίνουν στα call center, από τις παρατηρήσεις και τις απολύσεις που θεωρούνται πια κανονικότητα, μέχρι τα εξαναγκασμένα χαμόγελα στους πελάτες στο σέρβις ή όπου άλλου. Η αξιοπρέπειά μας τσαλακώνεται για 3 ευρώ την ώρα καθαρά…
Γιατί τα λέμε όλα αυτά;
Ποια είναι η Attack στην ανεργία και την επισφάλεια;
Είμαστε μια συλλογικότητα νέων εργαζομένων και ανέργων που προκύψαμε από την εποχή μας. Στην Ελλάδα των μνημονίων αντιληφθήκαμε πως η ανεργία δε χρησιμοποιείται απλά, για να εκφοβίζει τους εργαζόμενους και να ρίχνει τα μεροκάματα, όπως παλιότερα, αλλά κάνει κάτι πρωτόγνωρο.
Εναλλάσσοντας τους εργαζόμενους με τους άνεργους, βλέπουμε πως ήδη στα 25 μας μπορεί να έχουμε περάσει από κάποιο voucher ή από ένα πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας και στο ενδιάμεσο να ήμασταν άνεργοι που μετά μπορεί να βρήκαμε δουλειά σαν σερβιτόροι ή σε κάποιο call center. Δημιουργείται λοιπόν έτσι, ένα γκρίζο φάσμα μισοεργασίας-μισοανεργίας και σε αυτό είμαστε όλοι μας εγκλωβισμένοι ή έτσι τουλάχιστον μας θέλουν.
Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, εμείς επιλέγουμε να σπάσουμε το φόβο και τη τρομοκρατία! Επιλέγουμε να οργανωθούμε! Σαν Attack προσπαθούμε να δώσουμε φωνή σε όλους αυτούς τους ανθρώπους! Θέλουμε να αγωνιστούμε και να συντονιστούμε όλοι μαζί και να σπάσουμε στην πράξη όλους τους διαχωρισμούς που μας επιβάλουν! Μπορεί να σπουδάζουμε διαφορετικά πράγματα και να δουλεύουμε σε άλλες δουλειές αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι βιώνουμε την ίδια καταπίεση και την ίδια εκμετάλλευση.
Θέλουν να μας χτίσουν έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα?
Θα μας βρουν απέναντι τους. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και το μέλλον μας ανήκει!